‘k zag ’t weer even

 

Ik leef nog steeds niet ècht.
Ik zit en sta en loop en eet en praat
wel met dit lijf dat ademt maar,
zo lijkt het, er niet middenin.

Soms, als ik dans of bemin,
vind ik het nochtans prima,
mens te zijn, van vlees en bloed,
dan voelt het werkelijk, goed.

Dan vind ik al dat trillen, rillen,
bibberen, beven, zweten, vreten,
likken, slikken en heropleven
wonderbaarlijk, bovenaards.

Dan voel ik hier vanonder hoe
de hemel de aarde ’t liefste raakt,
als wij ons naakt overgeven
aan iets of iemand anders

en het denken even laten voor
wat het is: een handig gegeven
voor nu en dan, een surplus,
maar dat inzicht is dus

altijd maar van korte duur,
tot ik het ik-figuur weer spot
doorheen mijn macrolens en zie
dat ik geen God ben of Godin,

maar een mens waarin er
eentje zit gepropt.
Wie telt er af? En wie
heeft er op tijd afgeklopt?

 

don-eer een keer

 

Hihihi! Hahaha!
‘k Stond erbij en ik keek ernaar.
Weet jij wat ik bedoel?
Beschreef ik wat jij voelt?

Heb ik je geraakt?
Of je dag beter gemaakt?
Zin om iets terug te geven?
Een koffie of je leven!

fotografie