de breekbaren

was jij maar hier bij mij, de zee,
de rotsen en de krekels

dan zag ik jou zonder verhaal,
en dreef jij op de tijden

dan sloeg jouw denken overkop
en bleef jij boven water

dan dronk jij niet, maar dronk ik wel
al jouw zoute tranen op

was jij maar hier,
dan deed ik water bij je wijn
want met de zee erbij
doet alles minder pijn

maar met mijn ogen open
moet ik het wel zien:
van al dat wachten
zit er zand in en misschien

ben jij er wel ooit…
maar nu ben j’er nooit…

was jij maar hier, bij mij, de zee,
de rotsen en de krekels

dan gleed verlangen door het zand
en gaf jij het uit handen

dan deinde pijn en deden wij
de angst ook samen stranden

dan waren wij weer wat we waren:
de breekbaren

was jij maar hier,
dan deed ik water bij je wijn
want met de zee erbij
doet alles minder pijn

maar met mijn ogen open
moet ik het wel zien:
van al dat wachten
zit er zand in en misschien…

ben jij er wel ooit…
maar nu ben j’er nooit…

was jij maar hier, bij mij, de zee,
dan spraken wij weer
horizontaal