47

 

Leven en veertig! Hoera!
Zeven en veerkr…zachtig. Mmm... ja...

‘t Is weer prime-time; een jaar lang
deelbaar door mezelf en door één.

En ook de kleur van mijn haar
komt met haar yange atoom overeen.

Wist je dat Jezus 47 wonderen verrichtte
volgens het Nieuwe Testament?

Wat ben ik dus benieuwd naar 366(!) dagen
mirakels van een Dichter/Danseres in Hààr Element!

Mijn verjaardag is nakend en ik, ik ben tevreden,
in mijn heden, in mijn lijf, in mijn naakte kostuum.

Ik ben niets, ik ben alles en ik blijf ook dit jaar
voor altijd uw Nele.nu. Ik dank U.

 

fantastische fotografie & vriendschap: Maarten Marchau

 

Dat poëzie werkelijkheid kan worden, zag ik gisteren op mijn verjaardag in Sint-AMANds. Het begon met het ‘verzonken’ woord van Maud Vanhauwaert, dat ‘just around the riverbend’ gerealiseerd lag in een piratenboot.

Mijn lieve vriendin en ik maakten een wandeling door haar wedergeboortestreek. Ze was verhuisd en gelukkig. Ze had me uitgenodigd om dat te delen op mijn geboortedag. Het is te heet, dacht ik eerst en boenk, vlak voor mijn voeten, lag zonnecrème. Factor (bijna) 50. ‘Anti imperfections’. In mijn hoofd was het misschien een beetje te donker voor zo’n zonnige dag, dacht ik en poef!, daar lag een flikkerend fietslichtje onder een blad dat ook niet kon wachten op wat meer herfst. Een discogedicht. En net toen het door mijn hoofd flitste dat liefde met geen ene pen te beschrijven valt, vond ik er twee. Twee slagpennen, twee veren om te kunnen vliegen.

Nog voor ik een vraagteken kon plaatsen achter eender welke zin, lag het antwoord al voor me klaar en maakte het universum een punt. Soms ligt het onder je neus, soms moet je verder kijken dan je neus lang is. Want o, wat deed het vergezicht over de Schelde me ook deugd. Alsof het verlangen uit mijn jeugd in zo’n ruim ogenblik plaats genoeg krijgt.

Verder vlogen de wielrenners, halfnaakte bouwvakkers en andere veermannen ons ook om de oren. Ik hoop maar dat ze goed zijn ingesmeerd, dacht ik en ik voelde nog eens in mijn handtas. Ik legde mij languit op de bank van de boot en liet alle verlangens en gedachten dobberen. Klots, klots, onomatopeede het water onder mij, de weerbots van de voorbijgevaren boot. Boven mij dreven twee luchtballonnen voorbij aan een wolkenloze hemel.

Veerkracht is zacht, komt traag en gestaag, neemt soms een grote bocht, mijmerde ik toen het veer vertrok en ik veerde recht van zoveel beeldspraak. Met de twee veren in mijn hand, maakte ik er een foto van. En maakte ik de oversteek. Wie niet mee wou, liet ik beter varen, dacht ik en stak de veren in mijn grijze haren. ‘Just around the riverbend’ weerklonk uit mijn handtas op deze Indian summer’s day.

‘Verzonken’… Ja, ik ben vaak verzonken in gedachten. Maar nog dieper in een voelen dat gebed is in vertrouwen. Dit is veerkracht voor mij: blijven vertrouwen dat je liefdevolle verhaal zich verder schrijft, dat niet alles of iedereen blijft, maar de poëzie altijd.

Terug naar Sint-AMANds. Het is maar een woord, maar wat een mooi. ‘Amand’ is een Engelse jongensnaam en betekent ‘de liefde waardig’, lees ik. ‘Amant’ is de Franse versie. A man. ‘Just around the riverbend’… Ik geef toe aan mijn verlangen en laat het open.

Voor mijn vriendin haar gloednieuwe appartement, zat de knappe werkman geknield voor ons in bezweet bovenlijf. Zijn vrouw smeert zijn boterhammen en lijf elke dag, wist mijn vriendin te vertellen. Zo’n verhalen hoor ik graag. De knapperd legde een nieuw pad aan. ‘Vanaf morgen mag je erop lopen’, zei hij, echt waar. Ik had er een foto van moeten trekken, ik weet het. Maar jullie moeten mij maar op mijn woord geloven.

‘Nog een ijsje?’ vroeg mijn vriendin. Vegan. Met of zonder a man delen? Doe maar zonder. Puur in Sint-Amands-Puurs. Magnumnumnum. En daarna reed ik dankbaar terug naar huis.

Duizelig van weer een jaar en deze hete dag draaien rond de zon, stop ik onderweg aan het tankstation voor een bruiswatertje. Maar wat ligt er dan vlak voor me? Echt he, ook voor het oprapen. Nog een vegan magnum. Deze keer met a man delen. Ja, daar had ik om gevraagd.

Onder de blote sterrenhemel beloof ik mezelf en u dat ik zal blijven dichten en dansen, ontsluiten en baren, over de liefde schrijven, ook met deze kop vol grijze haren. Want eerst was er het woord en dan OMG, werd alles echt echt!

Zoals bij thuiskomst, een echte liefdesverklaring in mijn echte brievenbus. Van een andere lieve vriendin, die ook haar tweede Adam vond (enfin, Eva). Jullie tingtingtingting… lieve virtuele post komt tingtingting binnen en ik denk, nee ik voel: ik zit boooooordevol. Ik lees alles morgen. Vandaag dus. De heel persoonlijke berichtjes stuur ik nog persoonlijk iets terug. Geef me even. (ik heb een jaar de tijd)

Deze dankjewel schreef ik voor iedereen, tikte alles daarnet over op de laptop. Al een jaar blijft de ‘e’ hangen. Veerjaardag… Veerlangen… Veergezicht… Veerder kijken. Veertrouwen... Zeven en veertig heeft ook veel e’s.

Op naar zachtenveertig!

Maar voorlopig:

47 kussen en geef uzelf ook een pluim,

Neelee.nu